ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Ο ορισμός της Yγείας και το ιδεώδες θεραπευτικό σύστημα
Στο προοίμιο του καταστατικού του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η υγεία ορίζεται ως «η κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η έλλειψη ασθένειας και αναπηρίας».
Ο κύριος και διαρκής σκοπός κάθε ανθρώπου είναι η «χωρίς όρους ευτυχία». Κάθε θεραπευτικό σύστημα πρέπει να οδηγεί τον άνθρωπο προς αυτό το στόχο. Το ιδεώδες θεραπευτικό σύστημα δεν θα πρέπει να στοχεύει μόνο στον περιορισμό ή στην εξάλειψη συμπτωμάτων αλλά θα πρέπει να συνεχίζει με την ενίσχυση της κράσης και της ευεξίας του ατόμου.
Η ομοιοπαθητική είναι ένα θεραπευτικό σύστημα που εμπεριέχει την επιστήμη και την τέχνη μαζί. Είναι μια επιστήμη συνυφασμένη με την ολιστική θεωρία των συστημάτων *. Η εφαρμογή της ομοιοπαθητικής είναι μια ιδιαίτερη τέχνη και απαιτεί ροή στην επικοινωνία μεταξύ θεραπευμένου και θεραπευτή. Θυμίζει, χωρίς να είναι, περισσότερο τη ψυχολογία, παρά τη συμβατική ιατρική. Οι συμπεριφορές του ατόμου παίζουν σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στην ενδεδειγμένη συνταγογράφηση.
Η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει ασθένειες αλλά ανθρώπους ασθενείς. Βοηθάει στη μόνιμη αποκατάσταση της υγείας αποτελεσματικά με σύντομο, ασφαλή, και αβλαβή τρόπο, τόσο σε ενήλικες, εγκύους, βρέφη όσο και σε ζώα ή φυτά. Στα αποσπάσματα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας τα ψυχικά συμπτώματα σχετίζονται με σωματικά συμπτώματα, έτσι διαπιστώνουμε πως, η ομοιοπαθητική ουσιαστικά αποδεικνύει με επιστημονικό τρόπο, ότι αυτά τα δύο πεδία της ανθρώπινης φύσης ψυχικό και σωματικό, συνδέονται σε πλήρη συσχετισμό, δηλαδή αποδεικνύει την ιδέα του ψυχοσωματικού συμπτώματος ως προϊόντος ολότητας.
Η ομοιοπαθητική μεταχείριση της υγείας ολοκληρώνεται πάντα από «μέσα προς τα έξω». Αυτή είναι η πορεία μιας πραγματικής θεραπείας. Στην θεραπεία των χρόνιων ασθενειών όταν επιστρέφουν παλιά συμπτώματα υπάρχει ελπίδα. Όταν υπάρχει ενδυνάμωση του οργανισμού, η διαταραχή, κινείται προς το εξωτερικό του οργανισμού πχ κάποιος με πάθηση στις αρθρώσεις κατά την διάρκεια της βελτίωσης της υγείας με Ομοιοπαθητική θα εμφανίσει σταδιακά συμπτώματα στο δέρμα ή τον βλεννογόνο. Αυτός είναι ο θεραπευτικός δρόμος προς την υγεία και δεν υπάρχει άλλος. Η ομοιοπαθητική αποφεύγει και την ελαχιστότατη εξασθένηση του οργανισμού.
Όταν ο διαταραγμένος οργανισμός συντονισθεί από το σωστό ομοιοπαθητικό ίαμα, ο ασθενής δεν αισθάνεται μόνο ανακούφιση από τα συμπτώματα του, αλλά παράλληλα έχει και το αίσθημα της ευεξίας.
Ομοιόσταση
Η ομοιόσταση είναι μια αρχή που διέπει κάθε ολιστική θεραπευτική. Σημαίνει πως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν την έμφυτη τάση να αντιδρούν στα εξωτερικά νοσογόνα ερεθίσματα με έναν αυτορυθμιστικό και αυτοθεραπευτικό τρόπο. Ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί πάντα ως ενιαίο σύνολο όταν προστατεύει τον εαυτό του από νοσογόνα ερεθίσματα.
Η γενική αρχή της ομοιόστασης τέθηκε από τον Cannon το 1926. O Henri Laborit διακρίνει την ομοιόσταση σε γενικευμένη, δηλαδή ολόκληρου του οργανισμού, αναφορικά με τον κοινωνικό περίγυρο και σε περιορισμένη, δηλαδή διατήρηση της ισορροπίας του ίδιου του εσωτερικού οργανισμού. Ο τρόπος έκφρασης της άμυνας των οργανισμών δεν έχει τροποποιηθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Η αποστολή του αμυντικού μηχανισμού είναι να φράξει το δρόμο της εξωτερικής επιρροής, προς τις ενδότερες και ανώτερες σε σημασία περιοχές του οργανισμού. Ο οργανισμός τηρεί πάντα την ιεραρχία σπουδαιότητας στο εσωτερικό του. Ο αμυντικός μηχανισμός δεν περιορίζεται μόνο σε σωματικές διαδικασίες, όπως είναι το ανοσοποιητικό, το συμπαθητικό ή το παρασυμπαθητικό σύστημα, αλλά επεκτείνεται και στο διανοητικό και το συγκινησιακό επίπεδο με τρόπο εξαιρετικά συστηματικό και νομοτελειακό πχ. σε έναν κίνδυνο θα λειτουργήσει το νευρικό και ορμονικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρξει και αλλαγή συμπεριφοράς διαφορετική σε κάθε άνθρωπο. Άλλο παράδειγμα: σε μια εξωτερική πένθιμη κατάσταση θα υπάρξουν δάκρυα ως έκφραση του συγκινησιακού με σκοπό να περιοριστεί η μετακίνηση του εξωτερικού νοσογόνου ερεθίσματος σε βαθύτερα επίπεδα.
Ο μηχανισμός άμυνας δίνει πάντα την καλύτερη δυνατή απάντηση σε κάθε ενόχληση με το μικρότερο δυνατό κόστος για αυτόν, προσπαθώντας πάντα να περιορίζει την νοσογόνο επίδραση όσο γίνεται σε πιο περιφερειακό επίπεδο. Αυτή η προσπάθεια εκφράζεται με διάφορα συμπτώματα που προστατεύουν τον πυρήνα του ατόμου, δηλαδή τη ζωή.
Σε περίπτωση που θέλουμε να δράσουμε πραγματικά βοηθητικά στον οργανισμό, απλά θα πρέπει να ενισχύουμε τον τρόπο που έχει επιλέξει ο οργανισμός να εκφραστεί μέσω της ομοιόστασης και των συμπτωμάτων. Κάθε άλλη προσπάθεια θα έχει οπωσδήποτε πολύ φτωχότερο θεραπευτικό αποτέλεσμα ή πολλή μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας για τον οργανισμό. Αυτή η ενίσχυση επιτυγχάνεται με το ομοιοπαθητικό ίαμα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη ομοιότητα στην επιλογή του ομοιοπαθητικού και του τρόπου έκφρασης του οργανισμού ολιστικά, τη χρονική στιγμή της λήψης του.
Ο οργανισμός είναι ένα απόλυτα ενιαίο σύνολο λειτουργιών που τηρεί «κατά γράμμα» την εσωτερική ιεραρχία. Στην εσωτερική αυτή ιεραρχία κυρίαρχο είναι το διανοητικό επίπεδο, για αυτό η απελευθέρωση του νου μπορεί να καθορίζει ακόμα και σωματικούς περιορισμούς.
Το δώρο που χάρισε στην ανθρωπότητα ο ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής
Ο Samuel Hahnemann, ο θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής (1755 -1843), ανακάλυψε ένα εκπληκτικό γεγονός: όσο περισσότερο αραιώνεται και ανακινείται ένα ομοιοπαθητικό ίαμα, τόσο αυξάνεται η θεραπευτική του δύναμη, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται η τοξικότητα της αρχικής ουσίας. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως λειτουργούσε αυτό. Ο ακριβής μηχανισμός ανακαλύφθηκε μόλις τα τελευταία χρόνια με την έρευνα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής,1 όπου το νερό εμφανίζεται να συμμετέχει σε ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις και να δημιουργεί δομές συνάφειας, όπως συχνά απεικονίζονται στα βιολογικά συστήματα με το μηχανισμό κλειδιού – κλειδαριάς (Bill Gray, 2000. “Homeopathy. Science or Myth? ”. Berkeley, California. North Atlantic Books. ISBN 978-960-12-1600-3. Μετ. Πένυ Φυλακτάκη, εκδ. University Studio Press).
Τα σκευάσματα είναι δυναμοποιημένα, δηλαδή η αρχική ουσία διαλύεται και ανακινείται, έχοντας έτσι τον πρώτο βαθμό δυναμοποίησης. Ένας μέρος του αρχικού διαλύματος συνεχίζει στην επόμενη διάλυση και ανακίνηση. Με τον ίδιο τρόπο προχωράνε και οι επόμενες δυναμοποιήσεις μεγαλύτερου βαθμού. Έτσι με την ανακάλυψη της δυναμοποίησης δημιουργήθηκε η έρευνα των ομοιοπαθητικών θεραπευτικών ιαμάτων.
Το σύνολο των πληροφοριών που λαμβάνουμε από την έρευνα τους, απαρτίζουν την ομοιοπαθητική φαρμακολογία. Το ομοιοπαθητικό, που κατά την ομοιοπαθητική απόδειξη προκαλεί στον υγιή οργανισμό ένα σύνολο συμπτωμάτων, είναι αυτό που ενδείκνυται για την πλήρη θεραπεία αυτού του συνόλου συμπτωμάτων. Η ομοιοπαθητική, επειδή βασίζεται πάνω σε ακλόνητους φυσικούς νόμους και αρχές, όπως ο θεραπευτικός νόμος των ομοίων, της ελάχιστης δόσης, του ενός ιάματος κάθε δεδομένη χρονική στιγμή και ο θεραπευτικός νόμος Hering,2 διακατέχεται από πλήρη επιστημονικότητα. Τα φάρμακα της επίσης έχουν την ίδια σταθερότητα και η εφαρμογή τους είναι ίδια εδώ και 200 χρόνια, από τότε δηλαδή που «γεννήθηκε». Δεν υπάρχουν φάρμακα τα οποία σήμερα κυκλοφορούν και μετά από κάποια χρόνια αμφισβητείται η εφαρμογή τους και ανακαλούνται λόγω επικινδυνότητας.
Συμπερασματικά στην πράξη, η ομοιοπαθητική είναι µια ήπια και ευγενής διαδικασία, που δεν καταπιέζει τα συμπτώματα, ισορροπεί τον οργανισμό, με αποτέλεσμα την ανάκτηση και τη διατήρηση της υγείας.
2*
Περί Ομοιοπαθητικής
Στην ομοιοπαθητική πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ολοκληρωμένο όν που μπορεί κάθε στιγμή να εκφράζει το πρόβλημα του σε διάφορα επίπεδα ψυχικά ή σωματικά. Αν ερωτηθούμε ο καθένας ξεχωριστά και σε διαπροσωπικό επίπεδο, όλοι μας γνωρίζουμε ποια είναι τα δεινά μας και από πότε έχουν ξεκινήσει, ή ποια είναι η ευαισθησία μας. Στην ομοιοπαθητική βλέπουμε τρία επίπεδα που εκφράζεται η διαταραχή. Αρχικά με το επίπεδο της αίσθησης στο νου, αργότερα με το επίπεδο της δυσλειτουργίας και τελικά με την οργανική αλλοίωση.
Είναι μια ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση, που έχει τη δικιά της οπτική πάνω στα θέματα του ανθρώπου και της υγείας. Δεν κοιτά μόνο το σύμπτωμα, αλλά ολιστικά όλα τα συμπτώματα και τις συμπεριφορές, ως εκφράσεις του ατόμου. Έχει δικό της αυτόνομο σύστημα απόδειξης και εφαρμογής, που συνάδει πάνω στην ατομική ιδιοσυγκρασία. Διαφοροποιείται πάρα πολύ από τη συμβατική ιατρική. Η Ομοιοπαθητική δεν είναι παρακλάδι της ιατρικής, και δεν σχετίζεται καθόλου με την βοτανοθεραπεία. Ο νόμος των ομοίων σημαίνει ότι, τα συμπτώματα που προκαλεί η ομοιόσταση (η αντιδραστική τάση του οργανισμού για διατήρηση της ισορροπίας του), θεραπεύονται όταν αυξηθούν με όμοιο χαρακτήρα στο σύνολο τους και όχι σε επιμέρους.
Η «ασθένεια» δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα. Τα δύο πεδία της ανθρώπινης φύσης ψυχικό και σωματικό, συνδέονται σε πλήρη συσχετισμό. Για παράδειγμα κάποιος με πρόβλημα στο ήπαρ είναι αδύνατο να υποφέρει μόνο στο ήπαρ και ο υπόλοιπος οργανισμός να βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι ολόκληρος ο οργανισμός είναι διαταραγμένος με επίκεντρο το ήπαρ. Ο ομοιοπαθητικός θα μελετήσει τις εκφράσεις (συμπτώματα) του οργανισμού στο σύνολο του, ώστε να συνταγογραφήσει για ολόκληρο τον οργανισμό. Τελικά, θα βελτιωθεί ολόκληρη η εικόνα του ασθενούς μαζί και το ήπαρ.
Ποτέ δεν γίνεται να βελτιωθεί η κατάσταση ενός οργάνου μεμονωμένα και το υπόλοιπο του ατόμου να παραμείνει όπως ακριβώς ήταν, γιατί η Ομοιοπαθητική δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα συμπτωματολογικά.Όπως γίνεται κατανοητό, όταν νοσεί ένα όργανο, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, ακόμη και το όργανο του νου ή του συναισθήματος, χρειάζεται ένας καλά εκπαιδευμένος ομοιοπαθητικός που να εξατομικεύσει το άτομο ως σύνολο. Ολιστική προσέγγιση στην θεραπεία σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ένα άτομο που πάσχει από άσθμα, δυσκοιλιότητα και ρευματικούς πόνους, δεν θα λάβει 3 διαφορετικά ομοιοπαθητικά ιάματα, αλλά ο ομοιοπαθητικός θα συνταγογραφήσει ένα και μοναδικό εξατομικευμένο ίαμα την δεδομένη χρονική στιγμή, για το σύνολο του οργανισμού.
Η ομοιοπαθητική δεν είναι θεραπευτική πανάκεια, έχει όμως ένα τεράστιο εύρος εφαρμογής, δίνοντας ουσιαστικές λύσεις στο τομέα της συνολικής υγείας. Εφαρμογή της ομοιοπαθητικής δεν σημαίνει μια αποστασιοποιημένη κατάσταση μακριά από άλλες θεραπευτικές ή διαγνωστικές τεχνικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον άνθρωπο στις δύσκολες φάσεις της ζωής του, ιδίως σε αυτή μιας ασθένειας. Οι διαγνώσεις είναι χρήσιμες για την σύγκριση των τιμών και την ιατρική διαγνωστική εικόνα αλλά όχι για την τελική ομοιοπαθητική συνταγογράφηση.
Επιγραμματικά:
- Η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει ασθένειες, όπως τις έχει ορίσει η συμβατική ιατρική αλλά ανθρώπους ασθενείς.
- Εξατομικεύει το άτομο.
- Ολιστική είναι η θεώρηση της «ασθένειας» και ολιστική η αντιμετώπιση. Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται μεμονωμένα
- Κατά την ομοιοπαθητική μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν όλες οι δυναμικές, που βοηθούν στην αυτό-ίαση σε κάθε επίπεδο.
- Η αιτία των προβλημάτων καθορίζεται από την εσωτερική ευαισθησία του ατόμου. Το περιβάλλον μπορεί να δώσει το έναυσμα για την εκδήλωση της.
- Τα ομοιοπαθητικά δεδομένα και τα σκευάσματα είναι σταθερά και αναλλοίωτα μέσα στον χρόνο.
- Οι έρευνες των ομοιοπαθητικών φαρμάκων γίνονται σε υγιείς ανθρώπους και όχι σε ζώα, ώστε να φανερωθούν οι μεταβολές από την υγεία προς την ασθένεια και αργότερα τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιούνται στην ανεύρεση θεραπευτικού ιάματος για όμοιες διαταραχές.
- Υπάρχουν συγκεκριμένες αρχές και κανόνες για την επίτευξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας και αυτό την έχει καταστήσει αναμφίβολα επιστημονική. Έτσι, το εξατομικευμένο θεραπευτικό μέσω επιλέγεται με μεγάλη ακρίβεια και δεν επικρατεί τυχαιότητα στην επιλογή του.
- Υπάρχουν συγκεκριμένες αρχές και κανόνες για την επίτευξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας και αυτό την έχει καταστήσει αναμφίβολα επιστημονική. Έτσι, το εξατομικευμένο θεραπευτικό μέσω επιλέγεται με μεγάλη ακρίβεια και δεν επικρατεί τυχαιότητα στην επιλογή του.
- Το ομοιοπαθητικό ίαμα δεν έχει καμία τοξικότητα και αυτό οφείλεται στην υπεραραίωση της ουσίας. Έχει όμως δραστική θεραπευτική δύναμη λόγω της δυναμοποίησης.
- Στην κλασική ομοιοπαθητική η συνταγογράφηση εφαρμόζεται μόνο με μια μοναδική δόση κάθε φορά.
Συνεδρία - Θεραπευτής
Στην ομοιοπαθητική, που είναι μια ολιστική θεραπευτική τέχνη, για να σχηματιστεί η εικόνα του ατόμου, είναι απαραίτητη η λήψη ενός ιστορικού. Κατά την διάρκεια συνεδρίας, περίπου μιας ώρας, ο ομοιοπαθητικός κρατάει σημειώσεις.
Κατά την ομοιοπαθητική συνεδρία το άτομο έχει την ευκαιρία να εκφράσει τις ενοχλήσεις του με τον δικό του προσωπικό τρόπο και παράλληλα, με την λεπτή και μη παρεμβατική καθοδήγηση του ομοιοπαθητικού, να διερευνηθούν βαθύτερα θέματα. Η περιγραφή της κατάστασης, στερούμενης ερμηνείας, καθοδηγεί τον ομοιοπαθητικό στην ανακάλυψη του ομοιοπαθητικού σκευάσματος. Μέσω διαλόγου ανασκαλεύονται πτυχές παλαιότερων ζητημάτων, καθώς αυτά πολλές φορές αποτελούν την απαρχή των σημερινών. Στο τέλος της συνεδρίας έρχεται η ομοιοπαθητική διάγνωση και ακολουθεί η συνταγογράφηση.
Ο ομοιοπαθητικός προσπαθεί να ανακαλύψει την προσαρμογή του ατόμου στο περιβάλλον του. Ουσιαστικά να ανακαλύψει ποια είναι η δυναμική του ατόμου στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον.
Ο θεραπευτής που βλέπει ολιστικά, βοηθάει το άτομο να αναγνωρίσει εκείνες τις δραστηριότητες της ζωής του που τείνουν να προάγουν την υγεία του, καθώς και εκείνες που την φρενάρουν.
Θα δείτε ότι ο ομοιοπαθητικός σας, ενδιαφέρεται περισσότερο για εσάς παρά για το σύμπτωμά σας. Χωρίς να συνταγογραφεί τυφλοσούρτη σύμφωνα με το όνομα μιας ασθένειας, χρειάζεται να είναι πλήρως καταρτισμένος στην ομοιοπαθητική θεραπευτική τέχνη. Οι ιατρικές ειδικότητες δεν παίζουν κανέναν ρόλο στην ομοιοπαθητική συνταγογράφηση. Η λεπτομέρεια στην καταγραφή των συμπτωμάτων είναι εντελώς απαραίτητη διαδικασία για την ικανοποιητική κατανόηση και συνταγογράφηση.
